idade contemporanéa

Modernidade: ruptura e continuidade

Un pequeno e sucio, pero eficaz barco de vapor conduce ao despezamento ao buque de guerra Téméraire. Os seus anos de gloria pasaron. (Cadro de J. M. W. Turner).

A  denominación "Idade Contemporánea" é un engadido recente á tradicional periodización histórica de Christoph Cellarius, que utilizaba unha división tripartita en Antigüidade, Idade Media e Idade Moderna; e débese ao forte impacto que as transformacións posteriores á Revolución francesa tiveron na historiografía europea continental (especialmente a francesa ou a española), que lles impulsou a propor un nome diferente para o que entendían como estruturas antagónicas: as do Antigo Réxime anterior e as do Novo Réxime posterior. Con todo, esa descontinuidade non parece tan marcada para os historiadores anglosaxóns, que prefiren utilizar o termo Later ou Latexa Modern Estafes ou Age ("Últimos Tempos Modernos", "Idade Moderna Tardía" ou "Idade Moderna Posterior"), contrastándoo co termo Early Modern Estafes ou Age ("Temperáns Tempos Modernos", "Idade Moderna Temperá" ou "Idade Moderna Anterior"), mentres que restrinxen o uso de Contemporary Age para o século XX, especialmente para a súa segunda metade.

A cuestión de se houbo máis continuidade ou máis ruptura entre a Idade Moderna e a Contemporánea depende, xa que logo, da perspectiva. Se se define a modernidade como o desenvolvemento dunha cosmovisión con trazos derivados dos valores do antropocentrismo fronte aos do teocentrismo medieval (concepcións do mundo centradas no home ou en Deus, respectivamente): idea de progreso social, de liberdade individual, de coñecemento a través da investigación científica, etc.; entón é claro que a Idade Contemporánea é unha continuación e intensificación de todos estes conceptos. A súa orixe estivo na Europa Occidental de finais do século XV e comezos do XVI, onde xurdiu o Humanismo, o Renacemento e a Reforma Protestante; e acentuáronse durante a denominada crise da conciencia europea de finais do século XVII, que incluíu a Revolución Científica e preludiou á Ilustración. As revolucións de finais do XVIII e comezos do XIX poden entenderse como a culminación das tendencias iniciadas no período precedente. A confianza no ser humano e no progreso científico e tecnolóxico plasmouse a partir de entón nunha filosofía moi característica: o positivismo; e nas diversas formulacións relixiosas que van do secularismo ao agnosticismo, ao ateísmo ou ao anticlericalismo. As súas manifestacións ideolóxicas foron moi dispares, desde o nacionalismo ata o marxismo pasando polo darwinismo social e os totalitarismos de signo oposto; aínda que as formulacións políticas e económicas do liberalismo foron as dominantes, incluíndo notablemente a doutrina dos dereitos humanos que, desenvolvida a partir de elementos anteriores, deu forma á democracia contemporánea e foise estendendo (como predixo un notable estudo de

Alexis de Tocqueville -De la démocratie en Amérique, 1835 (A democracia en América (en galego))-) ata chegar a ser o ideal máis universalmente aceptado de forma de goberno, con notables excepcións.

Con todo, foi a evidencia do triunfo das forzas da modernidade o que fixo que precisamente na Idade Contemporánea se desenvólvese un discurso paralelo de crítica á modernidade, que na súa vertente máis radical desembocou no niilismo. É posible seguir o fío desta crítica á modernidade no romanticismo e a súa procura das raíces históricas dos pobos; na filosofía de Arthur Schopenhauer, Friedrich Nietzsche e posteriores movementos (irracionalismo, vitalismo, existencialismo); nos trazos máis experimentais da arte contemporánea e a literatura contemporánea que, no entanto, reivindican para si a condición de literatura ou arte moderna (expresionismo, surrealismo, teatro do absurdo); en concepcións teóricas como a posmodernidade; e na violenta resistencia que, tanto desde o movemento obreiro como desde posturas radicalmente conservadoras, opúxose a gran transformación (The Great Transformation (en inglés)) da economía e sociedade. Superar o ideal ilustrado de progreso e confianza optimista nas capacidades do ser humano, implicaba unha noción progresista e de confianza na capacidade do ser humano que efectúa esa crítica, polo que esas "superacións da modernidade" foron de feito novas variantes do discurso moderno.

A Éra da Revolución" (1776-1848)

Nos anos finais do século XVIII e os primeiros do século XIX derrúbase o Antigo Réxime dunha forma que foi percibida polos contemporáneos como unha aceleración do ritmo temporal da historia, que trouxo cambios transcendentais conseguidos tras vencer de forma violenta a oposición das forzas interesadas en manter o pasado: todos eles requisitos para poder falar dunha revolución, e do que para Eric Hobsbawm é

 A Era da Revolución. Adoita falarse de tres planos no mesmo proceso revolucionario: o económico, caracterizado polo triunfo do capitalismo industrial que supera a fase mercantilista e acaba co predominio do sector primario (Revolución industrial); o social, caracterizado polo triunfo da burguesía e o seu concepto de sociedade de clases baseada no mérito e a ética do traballo, fronte á sociedade estamental dominada polos privilexiados desde o nacemento (Revolución burguesa); e o político e ideolóxico, polo que se substitúen as monarquías absolutas por sistemas representativos, con constitucións, parlamentos e división de poderes, xustificados pola ideoloxía liberal (Revolución liberal).

Revolución industrial

Coalbrookdale de noite (Philipp Jakob Loutherbourg, 1801). A actividade incesante e a multiplicación das novas instalacións industriais, e as súas repercusións en todos os ámbitos, transformaron irreversiblemente a natureza e a sociedade.

Máquina de fiados nunha fábrica francesa do século XIX.

A revolución industrial é a segunda das transformacións produtivas verdadeiramente decisivas que sufriu a humanidade, sendo a primeira a revolución neolítica que transformou a humanidade paleolítica cazadora e recolectora no mundo de aldeas agrícolas e tribos gandeiras que caracterizou desde entón os seguintes milenios de prehistoria e historia.

A transformación da sociedade preindustrial agropecuaria e rural nunha sociedade industrial e urbana iniciouse propiamente cunha nova e decisiva transformación do mundo agrario, a chamada

revolución agrícola que aumentou de forma importante os baixísimos rendementos propios da agricultura tradicional grazas a melloras técnicas como a rotación de cultivos, a introdución de abonos e novos produtos (especialmente a introdución en Europa de dúas plantas americanas: o millo e a pataca). En todos os períodos anteriores, tanto nos imperios hidráulicos (Exipto, Mesopotamia, India ou China antigas), como na Grecia e Roma escravistas ou a Europa feudal e do Antigo Réxime, ata nas sociedades máis involucradas nas transformacións do capitalismo comercial do moderno sistema mundial,^] era necesario que a gran maioría da forza de traballo producise alimentos, quedando unha exigua minoría para a vida urbana e o escaso traballo industrial, a un nivel tecnolóxico artesanal, con altos custos de produción.

A revolución industrial iniciada en Inglaterra a mediados do século XVIII estendeuse sucesivamente ao resto do mundo mediante a difusión tecnolóxica

(transferencia tecnolóxica), primeiro a Europa Noroccidental e despois, no que se denominou Segunda revolución industrial (finais do século XIX), ao resto dos posteriormente denominados países desenvolvidos (especialmente e con gran rapidez a Alemaña, Rusia, Estados Unidos e Xapón; pero tamén, máis lentamente, a Europa Meridional). A finais do século XX, no contexto da denominada Terceira revolución industrial, os NIC ou novos países industrializados (especialmente China) iniciaron un rápido crecemento industrial. No entanto, a influencia da revolución industrial, desde o seu mesmo inicio estendeuse ao resto do mundo moito antes de que se producise a industrialización de cada un dos países, dado o decisivo impacto que tivo a posibilidade de adquirir grandes cantidades de produtos industriais cada vez máis baratos e diversificados. O mundo dividiuse entre os que producían bens manufacturados e os que tiñan que conformarse con intercambialos polas materias primas, que non achegaban practicamente valor engadido ao lugar do que se extraían: as colonias e neocolonias (África, Asia e América Latina, tanto antes como logo dos procesos de independencia dos séculos XIX e XX).

Por que Inglaterra?

A revolución industrial orixinouse en Inglaterra por mor de diversos factores, cuxa elucidación é un dos temas historiográficos máis transcendentes.

Como factores técnicos, era un dos países con maior dispoñibilidade das materias primas esenciais, sobre todo o carbón, mineral indispensable para alimentar a máquina de vapor que foi o gran motor da

Revolución industrial temperá, así como os altos fornos da siderurxia, sector principal desde mediados do século XIX. A súa vantaxe fronte á madeira, o combustible tradicional, non é tanto o seu poder calorífico como a mera posibilidade na continuidade de subministración (a madeira, a pesar de ser fonte renovable, está limitada pola deforestación; mentres que o carbón, combustible fósil e xa que logo non renovable, só o está polo esgotamento das reservas, cuxa extensión ampliase co prezo e as posibilidades técnicas de extracción).

Como factores ideolóxicos, políticos e sociais, a sociedade inglesa atravesara a chamada crise do século XVII dun xeito particular: mentres a Europa meridional e oriental se refeudalizaba e establecía monarquías absolutas, a guerra civil inglesa (1642-1651) e a posterior revolución gloriosa (1688) determinaron o establecemento dunha monarquía parlamentaria (definida ideoloxicamente polo liberalismo de John Locke) baseada na división de poderes, a liberdade individual e un nivel de seguridade xurídica que proporcionaba suficientes garantías para o empresario privado; moitos deles xurdidos de entre activas minorías de disidentes relixiosos que noutras nacións non se consentiron (a tese de Max Weber vincula explicitamente A ética protestante e o espírito do capitalismo -Die protestantische Ethik und der 'Geist' des Kapitalismus (en alemán)-). Síntoma importante foi o espectacular desenvolvemento do sistema de patentes industriais.

Como factor xeoestratéxico, durante o século XVIII Inglaterra construíu unha flota naval que a converteu (desde o

tratado de Utrecht, 1714, e de forma indiscutible desde a batalla de Trafalgar, 1805) nunha verdadeira talasocracia dona dos mares e dun extensísimo imperio colonial. A pesar da perda das Trece Colonias, emancipadas na Guerra de independencia dos Estados Unidos (1776-1781), controlaba, entre outros, os territorios do Subcontinente Indio, fonte importante de materias primas para a súa industria, destacadamente o algodón que alimentaba a industria téxtil, así como mercado cativo para os produtos da metrópole. A canción patriótica Rule Britannia (1740) explicitamente indicaba: rule the waves (goberna as ondas).

A máquina de vapor, o carbón, o algodón e o ferro

A experimentación da caldeira de vapor era unha práctica antiga

(o grego Herón de Alexandría) que se renovou no século XVI (os españois Blasco de Garay e Jerónimo de Ayanz) e que a finais do século XVII producira resultados alentadores, aínda que aínda non aproveitados tecnoloxicamente (Denis Papin e Thomas Savery). En 1705 Thomas Newcomen desenvolvera unha máquina de vapor suficientemente eficaz para extraer a auga das minas alagadas. Tras sucesivas melloras, en 1782 James Watt incorporou un sistema de retroalimentación que aumentaba decisivamente a súa eficiencia, o que posibilitou a súa aplicación a outros campos. Primeiro á industria téxtil, que fora desenvolvendo previamente unha revolución téxtil aplicada aos fíos e tecidos de algodón coa lanzadeira volante (John Kay, 1733) e a fiadora mecánica (spinning Jenny de James Hargreaves -1764-, water frame de Richard Arkwright -1769, movida con enerxía hidráulica, aplicada en Cromford Mill desde 1771- e spinning mule ou mule jenny de Samuel Crompton, 1779); e que estaba madura para a aplicación do vapor ao tear mecánico (power loom de Edmund Cartwright, 1784) e outras innovacións demandadas polos pescozos de botella aos que se forzaba aos subsectores sucesivamente afectados, pondo á industria téxtil inglesa á cabeza da produción mundial de teas. Logo aos transportes: o barco de vapor (Robert Fulton, 1807) e posteriormente o ferrocarril (George Stephenson, 1829), cuxo desenvolvemento se viu obstaculizado polos receos sociais que suscitaba; pero que permitiu extraer toda a potencialidade ás vías férreas de uso mineiro e tracción animal e humana que viñan utilizando extensivamente co ferro de Coalbrookdale fundido con coque (Abraham Darby I, 1709; ponte de Ironbridge, 1781). O vapor, o carbón e o ferro aplicáronse a todos os procesos produtivos susceptibles de mecanización. O invento de Watt representara o salto decisivo cara á industrialización, e Inglaterra, a primeira en facelo, converteuse no taller do mundo.

Voltaire na corte de Federico II de Prusia, de Adolph von Menzel (reconstrución historicista, de cara a 1850; o feito representado sucedeu cen anos antes).

Antes ata de que as transformacións ligadas á revolución industrial inglesa afectasen de forma notable a outros países, o poder económico crecente da burguesía chocaba nas sociedades de Antigo Réxime (case todas as demais europeas, fóra dos Países Baixos) cos privilexios dos dous estamentos privilexiados que conservaban as súas prerrogativas medievais (clero e nobreza). A monarquía absoluta, como o seu precedente a monarquía autoritaria, xa empezara a prescindir dos aristócratas para o goberno, chamando como ministros a membros da baixa nobreza, letrados e ata xentes da burguesía, por exemplo Jean-Baptiste Colbert, o ministro de finanzas de Luís XIV de Francia. A crise do Antigo Réxime que se xesta durante o século XVIII foi facendo aos burgueses cobrar conciencia do seu propio poder, e atoparon expresión ideolóxica nos ideais da Ilustración, divulgados notablemente con Encyclopédie (1751-1772). Con maior ou menor profundidade, varios monarcas absolutos adoptaron algunhas ideas do reformismo ilustrado (Xosé II de Habsburgo-Lorena, Federico II de Prusia, Carlos III de España), os chamados déspotas ilustrados a quen se atribúen distintas variantes da expresión todo polo pobo, pero sen o pobo. O insuficiente destas mornas reformas quedaba evidenciado cada vez que se calmaban, pospoñián ou rexeitaban as máis radicais, que afectaban a aspectos estruturais do sistema económico e social (desamortización, desvinculación, liberdade de mercado, supresión de foros, privilexios, gremios, monopolios e aduanas interiores, igualdade legal); mentres que as intocables cuestións políticas, que implicarían o cuestionamento da mesma esencia do absolutismo, raramente expoñianse máis aló de exercicios teóricos. A resistencia das estruturas do Antigo Réxime só podía vencerse con movementos revolucionarios de base popular, que nos territorios coloniais expresáronse en guerras de independencia.

Na ideoloxía destas revolucións xogaron un papel importante dúas nocións filosóficas e xurídicas intimamente vinculadas: a teoría dos dereitos humanos e o constitucionalismo. A idea de que existen certos dereitos inseparables aos seres humanos é antiga (Cicerón ou a escolástica), pero asociabase á orde supramundano. Os ilustrados

 (Locke ou Rousseau) defenderon a idea de que ditos dereitos humanos son inseparables a todos os seres humanos por igual, polo mero feito de ser seres racionais, e polo tanto nin son concesións do Estado, nin se derivan de ningunha condición relixiosa (como ade ser "fillos de Deus"). A secularización da política non implicaba necesariamente o agnosticismo ou o ateísmo dos ilustrados, moitos dos cales eran sinceros cristiáns, mentres outros se identificaban coas posturas panteístas próximas á masonería. O principio de tolerancia relixiosa foi defendido con vehemencia e compromiso persoal por Voltaire, cuxo afastamento da Igrexa católica fíxolle ser o personaxe máis polémico da época.

Estes dereitos son "dereitos naturais", concíbense como anteriores á lei do Estado por oposición aos "dereitos positivos" consagrados polos distintos ordenamentos xurídicos. Os "dereitos do home" son recollidos nunha Constitución ("dereitos constitucionais") pero non creados por ela. As constitucións ou as declaracións de dereitos explicitamente declaran que tales dereitos pertencen ao home con carácter universal, e non en virtude de ningún feito propio ou alleo, ou por unha condición particular (nacionalidade, lugar ou familia de nacemento, relixión, etc.).

Atribuíndo ao Estado a inevitable tendencia a arroiar estes dereitos (pola corrupción propia do exercicio do poder), os ilustrados concibiron garantir a liberdade individual limitándoo mediante unha "constitución política", preferindo o imperio da lei ao goberno do rei. Aínda que podían diferir sobre as súas preferencias en canto á definición do sistema político, desde a maior autoridade do rei ata o principio de separación de poderes (Montesquieu, O espírito das leis, 1748 -De l'esprit des lois, (en francés)-) e, no seu extremo, o principio de vontade xeral, soberanía nacional e soberanía popular (Jean Jacques Rousseau, O contrato social, 1762 -Du contrat social, (en francés)-), entendían que debía rexerse por unha Lei Suprema que atendese ás esixencias da razón e que proporcionase máis felicidade pública (ou máis ben: permitise a procura da felicidade individual de cada individuo). Tal constitución, na súa interpretación máis radical, debía ser xerada polo pobo e non pola monarquía ou o gobernante, xa que se trata dunha expresión da soberanía que reside na nación e nos cidadáns (non no monarca, como predicaban os defensores do absolutismo desde o século XVII: Hobbes ou Bossuet). Para garantir o equilibrio dos poderes, o poder xudicial habería de ser independente, e o lexislativo exercido por un parlamento que represente á nación e sexa elixido polo pobo, ou polo menos no seu nome, por un corpo electoral cuxa representatividade podía entenderse máis ou menos ampla ou restrinxida. Estas formulacións, baseadas na práctica do parlamentarismo británico posterior á Revolución Gloriosa ("the Glorious Revolution" (en inglés)) de 1688, convertéronse no corpo doctrinal do liberalismo político.

Foi transcendental a influencia que sobre os teóricos políticos da Ilustración tivo ese exemplo, recoñecido nos escritos de Voltaire ou

 Montesquieu. Tamén a Constitución dos Estados Unidos de América (1787), está fortemente imbuída na tradición xurídica ordinaria británica. A opción por unha constitución escrita no canto de ordinaria explícase tanto pola influencia da ideoloxía da Ilustración nos constituíntes americanos como polo feito de que o proceso xurídico británico produciuse no lapso duns 600 anos, mentres que o seu equivalente estadounidense produciuse en apenas unha década. O texto escrito fíxose indispensable para crear todo un novo sistema político desde a nada, ao contrario do caso británico, que evolucionara con sucesivas adicións e decidido co paso dos séculos. Reflexábase no prestixio de varios textos legais (algúns medievais, como a Carta Magna de 1215, outros modernos como o Bill of Rights de 1689 -Declaración de dereitos (en galego)-), a xurisprudencia de tribunais con xuíces independentes e xurados e os usos políticos, que implicaban un equilibrio de poderes entre Coroa e Parlamento (elixido por circunscricións desiguais e sufraxio restrinxido), fronte ao que o Goberno da súa Maxestade respondía. As primeiras constitucións escritas no continente europeo foron a polaca (3 de maio de 1791) e a francesa (3 de setembro de 1791). No entanto, o primeiro documento legal moderno do seu tipo (máis ben un exercicio teórico e utopista que non se aplicou) foi o Proxecto de Constitución para Córsega que Jean Jacques Rousseau redactou para a breve República Corsa (1755-1769). As primeiras españolas apareceron como consecuencia da Guerra da Independencia española: a redactada en Bayona polos afrancesados (8 de xullo de 1808) e a elaborada polos seus rivais do bando patriota nas Cortes de Cádiz (12 de marzo de 1812 chamada popularmente Pepa), tomada como modelo por outras en Europa. Na América Hispánica as primeiras constitucións foron creadas entre 1811 e 1812, como consecuencia do movemento xuntista, que foi a primeira fase do movemento independentista latinoamericano. O Congreso de Angostura, coa inspiración de Simón Bolívar, redactou a Constitución da Gran Colombia (incluía as actuais Colombia, Ecuador, Panamá e Venezuela) o 15 de febreiro de 1819.

Morte de Marat, por Jacques-Louis David. A maior parte dos personaxes da Revolución francesa tiveron tráxicos finais.

Qu'est-ce que le tiers état? Tout. Qu'a-t-il été jusqu'à présent dans l’ordre politique? Rien. Que demande-t-il? À y devenir quelque chose.' (Que é o terceiro estado? Todo. Que foi ata o presente na orde política? Nada. Que demanda? Chegar a ser algo).

Emmanuel Joseph Sieyès, Qu'est-ce que le tiers-état? ((en galego) Que é o terceiro estado?), 1789.

Francia apoiara activamente ás Trece Colonias contra Inglaterra, con tropas comandadas polo Marqués de La Fayette; pero aínda que a intervención foi exitosa militarmente, custoulle cara á monarquía francesa, e non só en termos monetarios. Sumada á débeda cuxos intereses xa levaban a maior parte do orzamento, e no medio dunha crise económica, levou á monarquía ao bordo da quebra financeira. As deposicións sucesivas de Calonne, Turgot e Necker, os ministros que propuñan reformas máis profundas, fixeron ao goberno de Luís XVI aínda máis impopular. O rei, sen apoio entre a aristocracia que controlaba as institucións (negativa da Asemblea de notables de 1787), aceptou como mellor saída convocar aos Estados Xerais, parlamento de orixe medieval no que estaban representados os tres estamentos, e que non se reunía desde facía máis de cen anos. Durante a elección dos deputados, habíanse de redactar Cahiers de doléances ((en galego) cadernos de queixas), peticións que representaban o pulso da opinión de cada parte do país. Seguindo o argumentario ilustrado, as do Terceiro Estado (o pobo chairo ou os non privilexiados, cuxo portavoz era a burguesía urbana) pedían que os estamentos privilexiados (clero e nobreza) pagasen impostos como o resto dos súbditos da coroa francesa, entre outras profundas transformacións sociais, económicas e políticas. Unha vez reunidos, non houbo acordo sobre o sistema de votación (o tradicional, por brazos, daba un voto a cada un, mentres que o individual favorecía ao Terceiro Estado, que obtivera previamente a convocatoria dun número maior destes). Finalmente, os deputados do Terceiro Estado, aos que se sumaron un bo número de nobres e eclesiásticos próximos ideolóxicamente a eles, reuniuse por separado para formar unha autodenominada

 Asemblea Nacional.

O 14 de xullo de 1789 o pobo de París, nun movemento espontáneo, tomou a fortaleza da Bastilla, símbolo da autoridade real. O rei, sorprendido polos acontecementos, fixo concesións aos revolucionarios, que tras a declaración dos dereitos do home e do cidadán e a eliminación das cargas feudais, no relativo á forma de goberno só aspiraban a establecer unha monarquía limitada como a británica, pero cunha Constitución escrita. A Constitución de 1791 confería o poder a unha Asemblea Lexislativa que quedou en mans dos máis radicais (os membros da Constituínte aceptaron non poder ser reelixidos) e profundou as transformacións revolucionarias. Tras o intento de fuga do rei, este quedou prisioneiro, e en 1792 a Francia revolucionaria houbo de rexeitar a invasión dunha coalición de potencias europeas, decididas a esmagar o movemento revolucionario antes de que o exemplo contaxiásese aos seus territorios. A eficacia do exército revolucionario, motivado polo patriotismo (A Marsellesa, A patrie en danger ((en galego) A patria en perigo), Levée en masse ((en galego) Leva en masa) e a defensa do conquistado polo pobo, fronte aos desmotivados exércitos mercenarios, cuxos oficiais non o eran por mérito, senón por nobreza, demostrou ser suficiente para a vitoria. No interior, a revolta do 10 de agosto de 1792, protagonizada polos Sans-culotte ((en galego)sen calzóns) -a plebe urbana de París- forzou á Asemblea a substituír ao rei por un Consello provisional e convocar eleccións por sufraxio universal a unha Convención Nacional, que dominaron os xacobinos. A súa política de supresión de toda oposición, o chamado Terror (1793-1795), eliminou fisicamente á oposición contrarrevolucionaria (moi forte nalgunhas zonas, como a Vendée) así como aos elementos revolucionarios máis moderados (girondinos), mentres os que puideron fuxir (nobres e clérigos refractarios, que non aceptaran xurar a constitución civil do clero) saían ao exilio. Estableceuse un réxime político republicano, que transformou ata o calendario, establecía un sistema de prezos e salarios máximos (lei do máximum xeral) e controlaba todos os aspectos da vida pública mediante o Comité de Salvación Pública dirixido por Robespierre. O número de execucións, polo igualitario método da guillotina foi moi alto, e incluíu ao rei e á raíña, así como a varios dos propios xacobinos, como Danton, e a un gran científico, Lavoisier (en ocasión da súa condena, díxose: a revolución non necesita sabios). Un golpe de estado (coñecido como reacción thermidoriana, polo nome no novo calendario do mes en que se produciu) acabou fisicamente con Robespierre e o seu réxime e instaurou un sistema moito máis moderado, do gusto da burguesía: o Directorio (1795-1799).

Modelo de proceso revolucionario

A Revolución francesa asentou así un modelo de proceso revolucionario dividido en fases: iniciada cunha revolta dos privilexiados, pasa por unha fase moderada e unha fase radical ou exaltada para acabar cunha reacción que propicia a plasmación dun poder persoal. As expresións, comúns na historiografía, destacan pola súa similitude coas fases en que se dividiu a Revolución rusa. Georges Lefebvre sinala tres fases na primeira parte da revolución: aristocrática, burguesa e popular. Para Carlos Marx (no seu estudo comparativo que titulou O 18 Brumario de Luís Bonaparte), o proceso da revolución de 1789 foi ascendente, mentres que o de a de 1848 foi descendente.

Para Hannah Arendt, mentres que a Independencia dos Estados Unidos sería un modelo de revolución política, e de aí a súa continuidade, a Revolución francesa sería un modelo de revolución social, e de aí o seu fracaso, como o das revolucións que seguen o seu modelo (especialmente a rusa); pois (como expuña xa Alexis de Tocqueville) os logros políticos da liberdade e a democracia soamente se consolídan cando son o resultado de procesos sociais e económicos anteriores, e non cando se expón como requisitos previos para conseguir estes.

A analoxía entre os períodos da historia de Roma (Monarquía-República-Imperio) e os moito máis efémeros da Revolución de 1789 (repetidos na evolución posterior da Historia dos Estados Unidos de América) non deixou de ser tida en conta polos propios contemporáneos, que se non só se inspiraban na antigüidade grecorromana para o arte neoclásico, senón tamén para o seu sistema político e os seus símbolos (gorro frigio, fasces, aguia romana, etc.).

Quen e quen?

Christoph Cellarius:

o grego Herón de Alexandría

Adolph von Menzel

Jean Jacques Rousseau

Jacques-Louis David

Carlos Marx

Hannah Arendt